Ochrona produktów przed uszkodzeniami mogącymi powstać podczas transportu oraz magazynowania wymaga korzystania z materiałów, które będą w stanie zabezpieczyć je przed czynnikami zewnętrznymi, a zwłaszcza oddziaływaniami mechanicznymi, takimi jak nacisk lub uderzenia. Do najlepszych rozwiązań stosowanych w tym obszarze należy korzystanie z opakowań z tektury falistej. Najczęściej są to pudła klapowe pełniące funkcję opakowań zbiorczych, z tego materiału powstają jednak także opakowania jednostkowe oraz wyroby np. tace czy pudła składane. Przyjrzyjmy się bliżej wytrzymałości tektury i zobaczmy, jak się ją weryfikuje.
Tektura falista powstaje z łączonych ze sobą arkuszy płaskich oraz sfalowanych, które skleja się ze sobą w miejscach, gdzie stykają się ich powierzchnie. Podstawowymi czynnikami odpowiedzialnymi za wytrzymałość tektury falistej będzie gramatura wykorzystanego materiału, a więc masa jego jednego metra kwadratowego. Równie istotna będzie wysokość fali – najczęściej wykorzystywane są fale E (mikrofale) oraz B i C. Liczy się także układ fal, poza klasycznym spotyka się także fale podwójne, dwuwarstwowe oraz X. Ważną cechą jest ponadto układ warstw – w przypadku pudeł na ogół korzysta się z tektur trzywarstwowych lub pięciowarstwowych, a przy wyrobach szczególnie wymagających nawet siedmiowarstwowych.
Podstawowe parametry wytrzymałościowe tektury falistej to odporność na rozciąganie, rozciągliwość, sztywność przy zginaniu, a także wytrzymałość na rozwarstwienie i przedarcie oraz wielkość statycznej siły łamiącej. W przypadku opakowań znaczenie mają m.in. odporność na zgniatanie kolumnowe (FCT) i płaskie (ECT), a także na ściskanie (BCT) oraz wchłanialność wody i test przebicia.
